Alina i Zenon Drozd: "Odziedziczyliśmy to po córce"

— Przez to jej malowanie, to ja zrezygnowałem, bo okazało się, że jest ode mnie dużo lepsza — śmieje się pan Zenon, który na zajęcia z malarstwa i rysunku w Domu Środowisk Twórczych "Ratusz" prowadzone przez dr Wiolettę Jaskólską poszedł, bo chciał udoskonalić swoje umiejętności.

Wtedy prowadził jeszcze firmę budowlaną. Zajmował się nie tylko remontami nowych domów i mieszkań, ale też odnawianiem zabytków, których na Warmii i Mazurach nie brakuje.

— Restaurowałem między innymi pomniki i stare nagrobki — wspomina lidzbarczanin. — Wymagało to precyzji, więc pomyślałem, że dobrze byłoby trochę się podszkolić na zajęciach plastycznych, poznać lepiej warsztat i tak trafiłem do "Ratusza".

Jak wspomina pan Zenon na budynku był napis, że jedynym warunkiem uczestnictwa w zajęciach jest ukończone 18 lat.

— Tyle miałem, więc postanowiłem się zapisać. Poszedłem do pani Wioletty i powiedziałem, że nie umiem malować, ale mam dobre nalewki i wina domowe, i chciałbym spróbować. No i zostałem. Spodobało mi się to malowanie. Kiedyś pracowałem w domu nad obrazem, a żona co chwilę podchodziła i robiła uwagi: "nie ten kolor kładziesz", "pociągnij tym światłem". Tak mnie zdenerwowała, że powiedziałem, żeby sama malowała i wyszedłem do kotłowni. Kiedy wróciłem byłem w szoku — to co namalowała było wspaniałe. Dałem jej kolejne zadanie do wykonania. Była w tym dużo lepsza ode mnie.

Pan Zenon zaczął namawiać panią Alinę żeby chodziła z nim na warsztaty malarskie, ale odmawiała. Jednak w końcu uległa i tak zaczęła się jej malarska przygoda, która teraz pochłania jej sporo czasu.

— Jeszcze wtedy nie byłam na emeryturze, więc nie miałam zbyt wiele czasu na malowanie, ale tak mnie wciągnęło, że nawet jak wracałam z pracy po 20.00 to brałam pędzle i zabierałam się do pracy — opowiada lidzbarczanka. — Jak znajdę sobie taki temat, który mnie wciągnie, to nie liczę czasu.

Pani Alina ma już na swoim koncie około 300 obrazów, a maluje dopiero od czterech lat i nie jest to jej jedyne zajęcie.

Jest co prawda na emeryturze ale prowadzi dom. Piękny budynek opleciony winnym gronem, otoczony ogrodem, który wymaga pracy. A jeszcze państwo Drozdowie mają na wsi działkę, na której hodują warzywa.

— To wszystko jest na głowie Alinki — mówi pan Zenon, który ich wspólny dom wybudował. — I to nie tylko prace domowe, czy w ogrodzie, ona nawet płytki kładła na podłogę. Gdzie sięgnąć wzrokiem — to wszystko jej dzieła.

Lidzbarczanie kochają starocie, zwłaszcza pan Zenon. Na starocie przeznaczył jedno z pomieszczeń gospodarczych, ale też pełno pamiątek można znaleźć w domu i ogrodzie.

Na ścianie tarasu wisi wielki kowalski miech — pamiątka rodzinna po tacie gospodarza domu, który, jak nietrudno zgadnąć, był kowalem. W ogrodzie kuchenka z fajerkami, a na niej stare obracane gofrownice, które nakładano zamiast fajerek.

Małżonkowie kochają też naturę. Ich stół tarasowy powstał z rozłożystego pnia, wszędzie kwiaty, krzewy, stawek z rybkami i... betonowe pałacyki.

— Mąż robił dla wnuków i tak zostały jako dekoracje ogrodu — wyjaśnia pani domu, pokazując zamki wyglądające jak ceramiczne rękodzieła z galerii sztuki.

Jak widać sztuka towarzyszy Alinie i Zenonowi Drozdom wszędzie.

— Odziedziczyliśmy to po córce. Tak to wszystkim tłumaczę, bo jedna z naszych córek skończyła Akademię Sztuk Pięknych. To pewnie po niej te zdolności mamy — żartuje lidzbarczanin.
Ale małżonkowie nie tylko malarstwem, rzeźbą i naturą żyją.

Udzielają się też w lidzbarskim zamku. Biorą udział w inscenizacjach z okazji Nocy Muzeów, czy przedstawień związanych z tradycjami warmińskimi, takich jak Gody.

Chętnie też uczestniczą w innych lokalnych wydarzeniach kulturalnych, a jak mają nieco czasu to lubią podróżować.

— Nie planujemy wyjazdów — zwierza się pani Alina. — Po prostu jedziemy. Zawsze się znajdą przyjaźni ludzie po drodze. Lubimy poznawać mieszkańców innych terenów. Potrafimy spontanicznie podróżować nawet poza granicami kraju. Wszędzie można przeżyć coś ciekawego, spotkać interesujących i życzliwych ludzi. Świat jest piękny.