Wieczór poezji pt. ,,Wada serca”

Wiersze wypowiadane w konkretnych sytuacjach scenicznych okazują się nabierać nowych znaczeń, stają się niejako ,,prozą codzienności”. Poezją bez płci i wieku, ponadczasową. W centralnym punkcie łóżko zwierzeń, nieodzowny element schorowanego świata Poświatowskiej, okno na świat dźwięków oraz reflektor, oświetlający dokładnie wybrany punkt podczas operacji sceniczne.

Paweł Truszczyński próbuje odnaleźć się w świecie, w którym – jest świadom – sprawczej roli kobiet. Wypowiada w strachu słowa poetki ,,Nie boję się ciebie, jesteś żywa i ciepła, łaszą się do ciebie moje stopy, najdelikatniej podtrzymujesz kiełków zielone języki…” Jego męskość okazuje się być uwarunkowana tym, o jaką kobietę walczy w danym momencie, podczas gdy ta sama kobieta zmienia się nieustannie. Ciągle musi być czujny, ciągle musi ją śledzić… jeśli chce choć trochę ,,wiedzieć”. Nasza wątła postać kobiety okazuje się miewać barbarzyński język, bywać zwierzęciem, kotem, spłoszoną myszą, i ,,łasicą węszącą zapach krwi…"

Jednak to właśnie serce panoszy się w niej na wzór władcy absolutnego, to ono decyduje jakby ,,poza nią” co się zaraz wydarzy. A wydarzyć może się przecież wszystko, ale niech będzie to ,,wszystko” z uśmiechem, ciepłem, serdecznością, miłością! Oto codzienna walka ze zwątpieniem, bólem, często rozpaczą. Żeby żyć mimo wszystko. ,,bądź przy mnie blisko/ bo tylko wtedy nie jest mi zimno, chłód wieje z przestrzeni/kiedy myślę, jaka ona duża, a jaka ja, to mi trzeba, twoich dwóch ramion zamkniętych/dwóch promieni wszechświata. Szafa: Nadia Serwach, Patrycja Żurawska, Dominika Trubiło, Alicja Oborska, Paweł Truszczyński i gościnnie Zuzia Wieczorek.Teatr Dorosły: Wanda Gostomska, Basia Michalak, Teresa Deniziak i Jasia Tausiewicz. Reżyseria: Alicja Andrzejewska, scenografia: Ada Jędrych.

Czytaj e-wydanie ">kliknij