Dwudziestolecie pracy twórczej prof. UWM Wioletty Jaskólskiej

Z artystką rozmawia dzisiaj Małgorzata Markowska.

— Po ukończonych studiach objęłam wakat nauczyciela wychowania plastycznego w Szkole Podstawowej nr 4 w Lidzbarku Warmińskim. Cały czas tęskniłam jednak za pracą artystyczną. Atmosfera, którą przesiąkłam na uczelni sprawiła, że zaczęłam marzyć o zatrudnieniu w charakterze asystenta. Wielokrotnie powracałam do WSP w Olsztynie celem poszukiwania stosownych ogłoszeń. Pewnego razu dziekan ogłosił konkurs na stanowisko asystenta w Katedrze Sztuk Pięknych. Bez wahania złożyłam wymaganą dokumentację artystyczną i zostałam przyjęta do pracowni prof. Wojciecha Sadleya – tuza malarstwa polskiego, uznawanego po dziś dzień za siłę sprawczą rozwoju wielu talentów. Gwoli ciekawości - zatrudniał mnie prof. Janusz Kaczmarski (ojciec nieżyjącego Jacka Kaczmarskiego).



— Był to rok 1996 – stąd jubileusz dwudziestolecia…Rok ten uznaję za przełomowy w moim życiu, bo z jego nastaniem oficjalnie stałam się pracownikiem naukowym . Ówcześnie, na starcie życia (siłą rzeczy) nie mogłam mieć niebywałych osiągnięć artystycznych, dlatego jestem po dziś dzień wdzięczna osobom, które mnie wtedy zatrudniły. Zdaję sobie sprawę z tego, iż angażując mnie ludzie ci wyświadczyli mi ogromną przysługę. Byłam młoda, bez doświadczenia, a jednak otrzymałam kredyt zaufania. Bardzo mnie to zmobilizowało. Do dziś staram się swój zawód wykonywać rzetelnie.



— Na czym dokładnie polega pani praca?

— Prowadzę ćwiczenia ze studentami. Integralną częścią moich zajęć są rozmowy o sztuce, kształtujące osobowość twórczą słuchaczy. Kieruję również swoich wychowanków na właściwe artystycznie tory, dbam o ich rozwój. Zajmuję się również samorozwojem. Wymaga się bowiem ode mnie prezentowania swoich prac w kraju i zagranicą.



(Cały wywiad w dzisiejszym wydaniu Gazety Lidzbarskiej).