Złota Tarka nadal jest ze złota

"Siedzę pod trąbką" — mówi się w Iławie, czyli w okolicy dużego neonu w kształcie trąbki Louisa Armstronga, bo to w końcu amfiteatr pod jego patronatem. W tym miejscu w sobotę (14 sierpnia) zgromadziło się ok. 900 osób, bo tylko tyle mogło, ze względu na reżim sanitarny.

Wśród wielu uhonorowanych tego dnia i dzień wcześniej zabrakło śp. Stanisława Cejrowskiego, którego wspomniał ze sceny Adam Żyliński, były burmistrz. To zmarły Stanisław Cejrowski, jak to odnotowuje Jazz Forum, w roku 1994 reaktywował Old Jazz Meeting – Złotą Tarkę, który to festiwal przeniósł z Warszawy do Iławy, gdzie z jego inicjatywy zbudowano amfiteatr im. Louisa Armstronga.

W sobotę gospodarzem był pochodzący z Olsztyna Grzech Piotrowski, dyrektor artystyczny Festiwalu. Jego Alchemik Big Band dał niezwykły popis umiejętności. Tego wieczora statuetki Honorowy Obywatel Iławy wręczono Ewie Bem i Janowi Ptaszynowi Wróblewskiemu.

To była bardzo gorąca noc. Publiczność nie chciała opuścić widowni. Muzycy zeszli więc ze sceny i przez kilkanaście jeszcze minut grali w spontanicznym jam session, przy wtórze śpiewu zgromadzonych mieszkańców i turystów.
Głównym organizatorem było Iławskie Centrum Kultury.

Od autorki
W Iławie słychać głosy, że Złota Tarka się kończy. Rzeczywiście, ostatnie lata nie były "tłuste". Znikł konkurs o Złotą Tarkę, nie ma już towarzyszących festiwalowi jam session. Jednak 50 urodziny pokazały, że da się jeszcze powrócić do lat świetności. To było smaczne, soczyste, interesujące. Słowem: wyśmienita uczta dla zmysłów. I na taką Tarkę czekamy również za rok.

Edyta Kocyła-Pawłowska