PRZEWODNIK PO BIEGANIU || “Podnosiłem innym ciśnienie, jestem tego świadomy. To już za mną” - mówi Adrian Przybyła

Trening wyciszył moje emocje. Pozwolił uwierzyć w siebie. Inaczej określił zdrowotne wymagania.

Tak zaczęliśmy rozmowę z Adrianem.

Mówi iławianin Adrian Przybyła
Jak nam coś nie wychodzi - szybko się zniechęcamy. Odpuszczamy, szukając winnych. W życiu nie ma przypadków. Trochę dziwne, ale u mnie się sprawdza. Bieganie jest wymagającym nauczycielem. Oczekuje poświęcenia, nagradzając postępem. Mój pierwszy trener mówił, że jak nic nie boli – sprawdź tętno, bo może nie żyjesz. Musi boleć. Jak jest z górki, trzeba w końcu na dół. Inaczej się nie da. W młodości trudno to zrozumieć. To wiek, w którym wolimy zbiegać, unikając trudności.

Wszystko zaczyna się w domu. Jak w nim zgrzyta – zgrzyta wszędzie. Pracuję w szkole - dostrzegam ten problem. Muszę mieć czas na to, aby wysłuchać i wprowadzić nadzieję, że wszystko się ułoży. Staram się pomóc. Tak jak mi pomógł dziadek. To on mnie stworzył na nowo.

Wolałem spędzać czas na podwórku. Piłka nożna z kolegami odsuwała niepokoje. Do biegania bez piłki musiałem dojrzeć. Na początku gimnazjum wskoczyłem do klubowej grupy biegaczy. Starsi zawodnicy, doświadczony trener szybko pokazali mi miejsce. Trochę spłoszony odnalazłem się w niej.

Starty w zawodach. Sukcesy, te malutkie - urastały do olimpijskich marzeń. Obozy w Szklarskiej Porębie uczyły pracy na bólu. To był dobry czas. Teraz to doceniam w biegowym doświadczeniu.

Czar prysł. Jeden wyjazd na kolonię. Wygrany turniej w tenisa stołowego przewrócił wszystko. Nowa dyscyplina zauroczyła. Zerwałem z bieganiem. Nie zatrzymały mnie rozmowy o talencie. Zdecydowałem. Miałem własny plan. Byłem ciekawy nowego sportowego świata. Opanowałem miejsce po jednej stronie stołu do ping-ponga narzucając innym moje warunki. Czasami, to oni zdrowo mnie przetrzepali ucząc pokory. Forhend i bekhend – do dziś zaskakuje innych jak biorę rakietkę do ręki.

Widocznie tak miało być. Teraz mądrzejszy postępuję ostrożniej. Nie zmieniam tego, co dobrze działa. Wtedy liczyła się chwila zadowolenia, pragnienia. Teraz też jest ważna, ale musi być osadzona na solidnych fundamentach. Urozmaicenie ma dobudowywać, a nie burzyć.

Szkoła średnia, studia, praca Czasami biegowe wycieczki w teren nie tworzące biegowego powrotu, będące kaprysem chwili - zagospodarowywały dni. Mądrość wynika z doświadczenia. Doświadczenia młodości są pragnieniem w ciekawości świata zapraszającego na cito.

W wieku 27 lat wróciłem do biegania w radości, jak bym odnalazł dobrego przyjaciela. Po latach przerwy spotkaliśmy się z bagażem innych doświadczeń. Wyjście do lasu, trening na stadionie. Nowa para butów, następny medal łączą nas coraz bardziej. Kilometry pozwoliły zgubić prawie trzydzieści kilogramów. To też były zawody.

Mam w sobie duże możliwości postępu. Czuję to. Wykształcenie pomaga tworzyć obciążenia. Nadrabiam czas, montując w sobie poznawcze doznania. Ci, którzy nie czują tej potrzeby patrząc na mnie z boku, mogą traktować z pobłażaniem moje biegowe szaleństwo. Jeżeli byłeś zawodnikiem nigdy nie wyrzucisz z siebie sportowego genu rywalizacji. Ta genetyka młodości programuje i czeka, aby przejąć władzę nad nami tworząc nowy związek na całe życie.

Minęły trzy lata jak jestem w nim. Udało mi się szybko pozbierać wyniki. Coraz bliżej, aby rozmienić 15 minut na piątkę. Dycha też nienajgorsza. Półmaraton woła o czas. Maraton kusi wyzwaniem. Słyszę to w sobie. Bieganie wiele zmieniło, ułożyło moją wyboistą drogę. Pokazało jak być lepszym nie tylko w sporcie, również w życiu. Podglądanie lepszych, książki i artykuły. Własny sportowy fb fanpange „Run Goku Team” uzupełniają pasję. Pomagają zrozumieć. To co jest proste na pierwszy kontakt, wcale nie jest takie jak się z tym zapoznamy.

Nie oszukujmy siebie - nie jest łatwo zmierzyć się z tym problemem. To jak z bieganiem. Nawet jak boli, to chce się więcej. Tak jest teraz ze mną. Rozbieganie z Julkiem w wózku, to radość z jego uśmiechem. To już standard bezproblemowy.

Emocje większej rodziny, oczekiwanie na szczęśliwy finał i szaleństwo koronawirusa. Ograniczenia, zamknięte dla biegaczy lasy podniosły ciśnienie wielu z nas. Mi może bardziej niż innym. Utrudnienie biegowego resetu w zagęszczeniu emocji określiło mnie w tym czasie. Pewnie podnosiłem innym ciśnienie. Jestem tego świadomy. To już za mną. Myślę, że jak zobaczymy się na treningu - uśmiechem zamkniemy ten etap.

W głowie biegowe marzenia. Pogoń za wynikami. Plany, cele. Codzienność dnia. Nie uciekajmy z własnej drogi. Nie zrozumiemy jej, jak nie rozwalimy ściany niemożliwości. Na to trzeba czasu. Biegnę lub idę nie rozgrzebując przeszłości w nadziei, że wszystko co dobre, dopiero przed nami.

Za tydzień: Marsz, to konieczny przerywnik w treningu.

Adrian Przybyła z rodziną (żoną Agnieszką i synem Julianem) w Miasteczku Lekkoatletycznym, które w sobotę 31 lipca stanęło przy galerii Jeziorak w Iławie (fot. Mateusz Partyga)