Monodram "Orfeo '70" na ryńskiej scenie. Wstęp wolny.

Kamil Piotr Adamus to artysta sztuk teatralno-performatywnych działający w latach 2006/2016 na terenie Wysp Brytyjskich. Obecnie zamieszkały w Olsztynie, gdzie współpracuje ze Stowarzyszeniem Tratwa w ramach projektu Bardzo Młoda Kultura.

2013 -2016 – ukończył kurs Sztuk Performatywnych na Wydziale Dramatycznym Royal Central School of Speech and Drama w Londynie. W trakcie studiów reżyserował/brał udział w kolejnych projektach: Yod (Kronika) – na podstawie Kroniki Chasydzkiej M. Bubera; Popod Motylami – w oparciu o Zdeptany Kwiatuszek R. Firbanka; Orfeo ‘70 – produkcja Stowarzyszenia Sztuka Nowa.
2006 – 2012 – współtworzył londyński The Bones Theatre.

W trakcie pracy w The Bones Theatre zajmował się szerzeniem oraz eksplorowaniem technik Jerzego Grotowskiego. Konsekwencją tych działań były następujące przedstawienia: Good Morrow Good Night / Cień Dnia, Undercrown / Zachłyśnięci, Romeo i Julia.

1997 – 2003 – terminował w Olsztynie pod czujnym okiem byłych współpracowników Jerzego Grotowskiego: Jim Sloviak, Jairo Cuesta, Maud Robart. Okres ten obfitował szeregiem warsztatów tak teatru, jak śpiewu oraz tańca. Warsztaty organizowano w Olsztynie w ramach Gilda Project organizowanego przez olsztyńskie Stowarzyszenie Tratwa.

Opis spektaklu
"Orfeo ‘70" stanowi przeniesienie mitu Orfeusza i Eurydyki na emigracyjne doświadczenia performera. Na spektakl składają się dwie historie. Pierwsza, poświęcona postaci Eurydyki, opowiada o losach Elżbiety Zet, która dorastała w sierocińcu w Biskupcu Warmińskim za czasów PRL-u, w latach, w których idee socjalizmu były budulcem osobistej mitologii. Ideami tymi karmiono wszystkich wpajając w ludzi wiarę, że postępowanie według socjalistycznych zasad zaowocuje stanem permanentnego szczęścia.
Osierocona Eurydyka/Elżbieta Zet stopniowo zawierza tym ideom, pragnąc, aby świat okazał się terytorium dobra.

Druga historia to losy jej syna. Początkowo mają one kształt stereotypu polskiej emigracji zarobkowej: Francja, Wielka Brytania, Niemcy, Grecja, Wielka Brytania. Stopniowo przekształcają się jednak w refleksję nad zachodnim systemem wartości, w którym prymat wiodą utrata więzi międzyludzkich, wygasanie pamięci oraz martwica słowa. Orfeusz/syn Elżbiety Zet powraca na ziemie polskie, aby spotkać się z duchem matki . Ścieranie się języków i kultur, którego doświadczył w trakcie emigracji, wpływa na swoiste odczytanie Polski tak w sensie przemian historycznych jak i jej obecności w sferze osobistej.
Spektakl operuje wieloma rodzajami dyskursu użytymi na poziomie słowa, obrazu jak i pisma. Służą one walce o odzyskanie tego co czas niszczy niemal od niechcenia.