Mazurska przyroda: sezon na kwokacza

Przełom lata i jesieni to gorący okres szczególnie dla miłośników ptaków. W tym czasie przez nasz kraj przebiega prawdziwa ptasia „autostrada”, którą ciągną całe rzesze skrzydlatych mieszkańców z północy i wschodu kontynentu do krajów o zdecydowanie cieplejszym klimacie. Na wypoczynek, na zimowy urlop…

Mimo że chętnych na takie podróże są miliony, cały ptasi proces komunikacyjny przebiega nad wyraz sprawnie. Jednak, aby się w ogóle przemieszczać, potrzeba paliwa. Tak i przelatujące ptaki muszą co pewien czas szukać swojego odpowiednika stacji benzynowej, aby zrobić krótką przerwę, naładować akumulatory i zjeść przysłowiowego hot doga.

Jednym z takich delikwentów, których trasy przelotów wiodą przez nasz region jest kwokacz. Cóż to takiego ten kwokacz? Zapewne mało kto w ogóle kiedykolwiek słyszał o takim stworzeniu. I w sumie nic dziwnego, bo taki kwokacz ani myśli u nas się osiedlać, zakładać gniazda i w ogóle jakoś na poważniej wiązać się z naszą ojczyzną. Po prostu: latem jest mu tu za ciepło, a zimą za zimno.

Lęgowiska tych ptaków usytuowane są w północnej części kontynentu – w Skandynawii, Szkocji i północnej części Rosji. Zimę zaś spędzają przede wszystkim w Afryce Subsaharyjskiej. Kwokacze to ptaki należące do grupy brodźców, czyli ptaków długonogich i długodziobych przypominających nieco miniaturki bocianów.

Każda wizyta kwokaczy budzi prawdziwy popłoch pośród wszystkich wodnych żyjątek. Długonogie kwokacze ganiają po błocie i płyciznach, wyciągając z wody zarówno owady, mięczaki, pająki, skorupiaki, a czasem nawet drobne rybki, czy płazy. Pomocny do takich łowów jest ich niezwykły, lekko zakrzywiony do góry dziób, który jest równocześnie ich
wizytówką.
(cały artykuł ukaże się w "Gazecie Giżyckiej" 22 września 2016)

Krzysztof Pawlukojć