Giżycczanie zdobywają świat na rowerze

Damian Bładyko pochodzi z Giżycka, a od pewnego czasu mieszka w Gdyni, pracuje tam jako opiekun medyczny. Rowerem jeździ od lat, na tyle dobrze, że na dwóch kółkach pokonał trasę znad morza do Giżycka. W ubiegłym roku także rowerem podróżował po Gruzji. Widać ciągnęło go dalej w świat, więc w tym roku wziął bezpłatny urlop z pracy i w czerwcu wyruszył na wyprawę życia - do Ameryki Południowej.

— Po wyprawie do Gruzji zrodził mu się w głowie plan na następną wyprawę - właśnie do Ameryki Południowej — mówi Agata Bładyko. — Syn do tego wyjazdu przygotowywał się 10 miesięcy. Cała zaplanowana trasa liczy 10 tysięcy kilometrów. 19 czerwca Damian poleciał samolotem do Bogoty i stamtąd ruszył w trasę łańcuchem górskim przez Ekwador, Peru, Boliwię, Argentynę, Chile...

— Damian nie jedzie przez duże miasta, te omija, wybiera boczne drogi, małe miejscowości. Na trasie spotkał nawet Polkę, która również Amerykę Południową przemierzała rowerem — opowiada mama podróżnika. — Dziennie pokonuje około 100 kilometrów. Może zdąży do domu na Boże Narodzenie.... — mówi z nadzieją w głosie.

Rodzina obawiała się tego wyjazdu.
— Prosiliśmy, aby zrezygnował. Mówiliśmy: gdzie ty jedziesz, nawet języka nie znasz. Ale pojechał. Mam w telefonie specjalną aplikację, która mi pokazuje, gdzie aktualnie znajduje się syn, trochę jestem spokojniejsza, jak widzę, że jest, że jedzie — mówi pani Agata.

Relację ze swojej podróży Damian Bładyko zamieszcza na bieżąco na swoim profilu na FB. Oto w skrócie jego wpisy z poszczególnych etapów podróży:

11 czerwca
Lada moment trip, który chodził mi po głowie od dawna. Przygotowanie zajeło 10 miesiecy i do przejechania 10 tysięcy kilometrów, choć cel nie jest najważniejszy. Trasa przez najdłuższy łańcuch górski na świecie czyli Andy, a dokładniej Bogota - Patagonia.

.
6 lipca
Po 600 km dotarlem do miasteczka Mocoa, bramy do dżungli, tutejsza rzeka Rio Mocoa wpada już później do Amazonki, na wschód już tylko dzika dżungla…
Kolumbia to wspaniali i gościnni ludzie, bardzo otwarci.

15 lipca
Po 800 km przez Kolumbię dotarłem do Ekwadoru, dotarcie zajeło mi trochę dłużej niż zakładałem, dwa przepiekne miasteczka: San Augustin i El Jagua okazały się na tyle gościnne, że zostałem dłużej. Dziękuje, Kolumbio, za te piękne widoczki.

1 sierpnia
Peru, tam gdzie przekroczyłem rzeczną granicę, dało się poznać jako zamknięte na obcokrajowców, czułem dystans ludzi. Teraz po kilkuset kilometrach ludzie są bardziej otwarci, zwłaszcza jak opowiadam, że jestem z Polski, skąd i dokąd jadę, sporo osób chce zrobić sobie pamiątkową fotkę, wymienić się socjalami, dużo dopytują.To miłe.

31 sierpnia
Lepiej mi się śpi i odpoczywa w małych miasteczkach, jest też bezpieczniej. Peruwiańczycy są mocno specyficzni - z jednej strony zainteresowani kimś kto jedzie na rowerze i gdzie chce dotrzeć, ale w większości zamknięci, zdystansowani. Zapamiętam Peru jako przepiękne góry, ale megatrudne na rower.
Udało mi się dotrzeć w jednym kawałku, rower też (zero kapci), dwa ugryzienia psów, przy tej liczbie watah to i tak dobry wynik.

16 września
Salar de Uyuni ( Boliwia), 118 km przez pustynię. To jedno z tych miejsc, które bardzo chciałem zobaczyć. Największa pustynia solna na świecie, położona na wysokości 3653 m.n.p.m.

24 września
Dotarłem do Argentyny, kto by pomyślał... Przejazd przez Boliwię zajął mi 3 tygodnie, po przekroczeniu granicy z Peru w Copacabanie wjechałem na płaskowyż Altiplano. Po tym co zaoferowało Peru moim nogom, Bolwia była praktycznie płaska, niestety bardzo wietrzna i chłodna. Boliwia okazała się dla mnie gościnna, wbrew opiniom osób, które mi o niej opowiadały. Nie jest to społeczeńsywo, które zaprasza do domu tego samego dnia, kiedy Cię poznało, ale czuć zainteresowanie i chęć rozmowy. Nie spotkało mnie tu nic złego, czułem się bezpieczniej niż w Peru. Coraz lepiej sobie radzę z hiszpańskim, więc i okazji do rozmów nie brakuje.

14 października
Mam za sobą już 5000 km. Jestem już 3 tygodnie w Argentynie. Jak bardzo ten kraj różni się od Peru i Boliwii. Mogę śmiało powiedzieć, że wystarczyło przekroczyć granicę, żeby poznać uśmiechnietych Argentyńczyków Dużo słyszałem o gościnności, porównałbym to trochę do Kolumbii, poza tym wszechobecna muzyka.

27 października
90% noclegów to namiot, campingi lub na dziko, 3-4 razy wziąłem tani hostel. A to dzisiejsza sytuacja z hostelu: sala wieloosobowa, różne narodowości, często ludzie na słuchawkach, w nocy dotarł jakiś chłopak. Rano wychodząc zapomniałem klucza i tak go szukając wymsknęło mi się: „Ku..., gdzie ten klucz jest?”. I nagle za plecami słyszę: Czy ja dobrze słyszałem? Powiedziałeś k..., jesteś z Polski? Słowo na k... okazało się kluczem, a chłopak to Kuba z Bartoszyc, który zwiedza z plecakiem Argentynę, a wcześniej Peru i Boliwię.

Julek też jedzie. Na Jawę
W tym roku rowerzyści rodem z Giżycka "dopisali". Damian Bładyko przemierza Amerykę Południową, ale musimy przypomnieć, że 1 września w rowerową podróż z Giżycka na wyspę Jawę wyruszył inny giżycczanin - 18-letni Julian Pawlik. Julek zaplanował trasę w sumie przez 12 krajów.

Julek pochodzi z Giżycka. Uczył się w Szkole Podstawowej nr 7 i trenował piłkę nożną w Mazurii Mazurskiej Akademii Sportowej. Cztery lata mieszkał w Łomży i uczęszczał do Liceum Mistrzostwa Sportowego, kontynuował grę w ŁKS Łomża, był bramkarzem. Na ostatni semestr przeniósł się do liceum w Suwałkach. Jest zawodnikiem Wigier Suwałki, wypożyczonym do Sparty Augustów. W tym roku Julian pisał maturę. Pomysł rowerowej wyprawy na „koniec świata” przyszedł nagle.
— Dla mnie nie cel, a droga jest najważniejsza. Każde państwo, każde mijane miasto, widoki, natura - to dla mnie najpiękniejsze. Tym się kieruję, droga jest dla mnie kluczowa — zaznacza.

Oto jeden z jego ostatnich wpisów na profilu na FB "Julek OnBike":
Jestem na Sri Lance 4 dni, kupiłem rękawice i korki, za 4 dni będę na treningu drużyny Colombo FC (jeśli trener sie zgodzi). Jestem 71 dni w podróży i 4400 km za mną. Zwiedziłem 9 państw. 1 września wyjechałem, jest 10 listopada. Jestem zwykłym chłopakiem z Giżycka (…) jeśli ktoś mi powie, że istnieją bariery, których nie da się przezwyciężyć, to niech się do mnie odezwie. Buziaki…
KT

Fot. Arch. Damian Bładyko i Julek Pawlik