Oliwia Gajewczyk z ełckiego Thora: Kickboxing pomógł mi zbudować charakter

— Mój brat bardzo długo trenował u trenera (Rafała Sztramko) i kiedyś wziął mnie na trening. Bardzo mi się spodobało i tak już tutaj zostałam i do tej pory trenuję.

— Chyba 13 bo już idzie 4 rok jak trenuję kickboxing.

— Wydaje mi się, że właśnie „akurat”. 13 lat to był wiek, w którym już wiele rzeczy sobie uświadamiałam i to był dobry czas, aby zacząć.

— Tak, pewnie że pamiętam. To były Mistrzostwa Polski low kick w 2019 roku w Nowym Targu. Wtedy pierwszy raz zdobyłam Mistrzostwo Polski Juniorek. To będę pamiętać do końca życia. Tytuł ten obroniłam w Starachowicach, wyszło naprawdę fajnie.

— Podoba mi się to, że tutaj trzeba mieć wypracowaną dyscyplinę, jest adrenalina, czasami się dostanie po tyłku. Po prostu lubię być na treningu i czuć te emocje. Jest stres, trochę strachu. To jest fajne.

— Oczywiście. Od początku trenowała ze mną Kasia (Katarzyna Sztramko), jak coś mi nie wychodziło to na spokojnie poprawiała, aby wszystko było ok. Trenerzy (Rafał i Katarzyna) mieli bardzo duży wkład.

— Tak, jeszcze się uczę, ale całe moje życie jest dopasowane pod treningi, szkoła też oczywiście jest, ale jakoś to wszystko ze sobą godzę. Treningi są dla mnie najważniejsze.

— Tak, oczywiście. Mam ich pełną akceptację, cieszą się z każdego mojego sukcesu. Mama czasami boi się, że coś mi się stanie, ale to oczywiście jest tłumaczone zwykłą rodzicielską troską.

— Przyznam, że bardziej wolę iść w wymianę z przeciwniczką, ale jeżeli trzeba zagrać technicznie i taktycznie i ugrać kilka punktów to potrafię to zrobić. Przeglądam luki i rozpracowuję przeciwniczkę.

— Staram się to rozkładać, ale zawsze chyba jednak w mojej walce jest troszkę więcej boksu, takie krótkie wymiany, jest bardziej boksersko. Ale staram się również kombinować.

— Tak, tylko czekam na przejście do kategorii seniorek. Tam już są kobiety mające sporo doświadczenia, a nie 16-letnie dziewczyny. To moje marzenie, aby wskoczyć do dorosłej kategorii, zmierzyć się z nimi, mieć później starcia zawodowe.

— Nie mam kogoś określonego. Oglądam dużo MMA, boksu, sportów walk. Staram się wypatrywać najlepsze elementy od przeróżnych zawodników. Nie mam jednego idola.

— Fajnie zostać sportowcem roku, bardzo się cieszę. To nie były zawody sportowe, tutaj o nagrodzie decydowali ludzie. Cieszę się, że zostałam przez nich doceniona.

— Jak każdy sport, kickboxing buduje charakter. Jestem bardzo wrażliwą dziewczyną, a on pomógł mi właśnie ten charakter zbudować. Na ostatnich zawodach miałam bardzo przykrą kontuzję nogi – tak stłuczony piszczel, że ledwo stałam na nogach - ale wygrałam sama z sobą i się zmobilizowałam do zwycięstwa.

Dziękuję za rozmowę.