Bogdan Żurek. Działacz Solidarności z Bartoszyc

"Związkowiec, obrońca praw człowieka, publicysta, dziennikarz, działacz niepodległościowy i społeczny – człowiek o bogatym życiorysie pisanym na drogach naszej Ojczyzny do upragnionej Wolności i Niepodległości.
Urodził się 17 lipca 1949 roku w Bartoszycach. Ukończył szkołę podstawową w ówczesnej „Jedenastolatce“, obecnym LO im. Stefana Żeromskiego. Absolwent (1968) Technikum Kolejowego w Olsztynie.

Na wieść o tragicznych wydarzeniach na Wybrzeżu w grudniu 1970 roku wyjeżdża do Gdańska. Zastaje spacyfikowane Trójmiasto. Postanawia zostać stoczniowcem. W lutym 1971 roku dostaje pracę w Stoczni Gdańskiej (nr. ew. 73858). Pod koniec lat 70-tych uczestniczy w nielegalnych obchodach rocznic Grudnia 70 w miejscu gdzie obecnie stoi Pomnik Poległych Stoczniowców. Czyta i rozpowszechnia wydawane przez gdańską opozycję czasopisma „Bratniak“ (Ruch Młodej Polski) i „Robotnik Wybrzeża“ (Wolne Związki Zawodowe). Uczestniczy w strajkach w Stoczni Gdańskiej, w czerwcu 1976 i w sierpniu 1980 roku.

Wraz z załogą bierze czynny udział w historycznym strajku w sierpniu 1980 roku w Stoczni Gdańskiej, którego efektem jest powstanie NSZZ „Solidarność”. Organizuje struktury związkowe na swoim wydziale K1 Stoczni Gdańskiej. Bierze udział w budowie Pomnika Poległych Stoczniowców przy II bramie stoczni. Na jego wydziale wycinano i gięto część elementów powszechnie znanych Trzech Krzyży.

Założyciel i przewodniczący Komitetu Więzionych i Represjonowanych za Przekonania przy Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność Stoczni Gdańskiej. Członek - założyciel Klubu Niezależnej Myśli Politycznej im. 3 Maja w Gdańsku. W maju 1981 roku, na terenie Akademii Medycznej w Gdańsku, bierze udział w głodówce protestacyjnej na rzecz uwolnienia więźniów politycznych, swobody głoszenia poglądów i jednakową sprawiedliwość dla wszystkich obywateli.
Aresztowany podczas delegacji związkowej w chwili wprowadzenia stanu wojennego w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku w Prudniku. Więziony początkowo w komendzie wojewódzkiej MO i w areszcie śledczym w Opolu (do połowy stycznia 1982). Przez kolejne 6 miesięcy internowany w zakładzie karnym w Nysie. Za odmawianie składania zeznań i organizację więziennych protestów SB szykanuje na przesłuchaniach jego żonę Teresę, również pochodzącą z Bartoszyc. Zwolniony z Zakładu karnego w Nysie 24 lipca 1982 roku, pod warunkiem wymeldowania przez żonę całej rodziny z Gdańska, zdania mieszkania i przedłożenia dokumentów podróży. Z paszportem „w jedną stronę“, wraz z żoną i 8-letnim synem Maciejem, wyjeżdża do Niemiec, gdzie otrzymuje azyl polityczny.

Stworzonymi przez siebie kanałami otrzymuje prasą podziemną z Polski, wykorzystywaną m.in. w audycjach RWE. Relacjonuje z Oslo (1983) uroczystość wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla przyznanej dla Lecha Wałęsy . Laureat konkursu - ogłoszonego przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i kierowaną przez red. Jerzego Giedroycia paryską Kulturę (1983) - na wspomnienia z Polski. Nagrodzone „Wspomnienia stoczniowca“ wydrukowano w 1984 roku w Londynie w „Dzienniku Polskim“, nadawano w odcinkach w RWE, wydano w Monachium (1984) i później w niepodległej Polsce (1990) oraz ostatnio w 2020 r. W latach 1982 - 1989 współpracuje z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. Przez dwa lata (1984-85), jako członek redakcji przygotowuje programy robotnicze obejmujące dwie autorskie, cotygodniowe audycje „Robotnicze Sprawy“ i „O sprawach i troskach świata pracy“. Edytuje audycję brukselskiego Biura Solidarności, a także prowadził najważniejszą audycję polityczną „Fakty, Wydarzenia, Opinie“.

Czołowy działacz (od 1982r.) emigracyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej (wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu Zagranicznego), jednego z głównych filarów Rządu RP w Londynie. Członek, założyciel wielu organizacji wywodzących się z nurtu niepodległościowego, m.in. Klubu Niezależnej Myśli Politycznej im. Juliusza Mieroszewskiego w Monachium (1986) i Stowarzyszenia na Rzecz Porozumienia Niemiecko-Polskiego (1990).

Współpracował z Ośrodkiem “Światło Życie” kierowanym przez ks. Blachnickiego w Carlsbergu. Zakładał Zrzeszenie Federalne „Forum Polskie“ (członek zarządu) i Polską Radę w Niemczech (członek zarządu). Zasiada we władzach Zjednoczenia Organizacji Polskich w Bawarii. Członek - założyciel Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Niemczech. W połowie lat 80-tych ub. wieku redaguje Biuletyn Informacyjny „Solidarności Wolnych Polaków w Bawarii“ - organizacji wspierającej solidarnościowe podziemie w kraju.

Patronuje medialnie odbywającemu się corocznie w Monachium Europejskiemu Festiwalowi Kultury „Razem we wspólnej Europie“, z udziałem polskiej młodzieży. Promotor młodych polskich talentów. Organizator, na terenie Niemiec, koncertów i wystaw polskich artystów. Pomysłodawca i patron nagrody Polonii niemieckiej dla laureata odbywającego się corocznie w Kołobrzegu Festiwalu Piosenki Poetyckiej „Nadzieja” im. Jacka Kaczmarskiego. Wcześniej, wieloletni przyjaciel tego barda Solidarności. Od 10 lat redaktor naczelny wychodzącecgo w języku polskim, na terenie Bawarii (Monachium) i Badenii Wirtembergii (Stuttgart), czasopisma „Moje Miasto”, patronującemu większości polonijnych wydarzeń w południowych Niemczech. Ostatnio przewodniczący jury zorganizowanego w Landshucie (pod Monachium) Konkursu Recytatorskiego, dla dzieci i młodzieży, z okazji 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości. Jako niezależny dziennikarz współpracuje z prasą krajową. Należy do warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy (IFJ).

Na mocy ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej uznany za pokrzywdzonego. Bogdan Żurek i jego rodzina byli inwigilowani nie tylko w kraju, ale także po jego opuszczeniu przez wywiad PRL, od samego początku emigracji, tj. od 1982 roku.
Uhonorowany Medalem 25-lecia „Solidarności” i Srebrnym Medalem „Wspólnoty Polskiej” w podziękowaniu za wytrwałą i pełną zaangażowania pracę społeczną na rzecz Rodaków poza granicami Kraju. W roku 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na rzecz przemian demokratycznych w Polsce. W roku 2016 Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył Bogdana Żurka Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na rzecz środowiska polskiego w Niemczech, za krzewienie polskiej kultury i tradycji narodowych. W roku 2016 odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności i odznaką „Za Zasługi dla Niepodległości”, oraz uznany za działacza opozycji antykomunistycznej i osobę represjonowaną z powodów politycznych (leg. nr. 2460).

Bogdan Żurek nie przyjął obywatelstwa niemieckiego i posiada tylko obywatelstwo polskie. Mieszka przemiennie w Monachium i w Sopocie. Zawsze szczyci się swoim polskim pochodzeniem i promuje nasz kraj. Podkreśla, zawsze, swoje bartoszyckie korzenie."

Pisaliśmy o tym:
W marcu Witold Darski pytał, kto może zostać Honorowym Obywatelem Bartoszyc?
Na spotkanie w sprawie Bogdana Żurka wnioskodawcy nie zaproszono
Głosowanie zdjęte z punktu obrad