Natchnieni świętością - uczniowie z Mołtajn Janowi Pawłowi II

W środę 27 kwietnia obchodziliśmy drugą rocznicę kanonizacji papieża Jana Pawła II. Był to dla naszej społeczności uczniowskiej dzień szczególnej z nim bliskości. Przygotowywaliśmy się też długo i sumiennie.
Najmłodsi uczniowie wykonali prace plastyczne przedstawiające postać papieża, starsi natomiast próbowali swoich sił w roli poetów. Ich twórcza praca zaowocowała niezwykłymi tekstami poetyckimi. Co szczególne – natchnienie poetyckie poczuli również rodzice uczniów, którzy podzielili się swoimi refleksjami i przemyśleniami.

W kościele parafialnym pw. św. Anny w Mołtajnach ksiądz Jacek Gonder odprawił poruszającą mszę świętą z okazji rocznicy kanonizacji papieża. W czasie kazania mówił, że drogą do jego poznania jest modlitwa. W świątyni nie zabrakło gorących młodych serc otwartych na przyjęcie tej propozycji i naśladowanie jej we wspólnym śpiewie: „Księga się zamyka…”

Ten dzień zostawił w nas niezapomniane wzruszenia, poczucie bliskości Świętego pośród nas, a przecież połowa uczniów naszej szkoły urodziła się już po jego odejściu. Mimo tego to właśnie Jan Paweł II poruszył serca wszystkich i zjednoczył we wspólnej pracy. I to jest namacalny znak jego ciągłej obecności i inspiracji.
(Społeczność uczniowska Zespołu Szkół w Mołtajnach)

Karol Wojtyła – tak się nazywał –
Każdemu miłość swą okazywał.
Otwartym sercem i wielkim duchem,
Postawą swoją oznajmiał skruchę.
Kochał każdego, bo tak zamierzał
Bogu swą wielką wiarę powierzał.
Wyjeżdżał, pomagał i nawracał
Od złych ludzi się nigdy nie odwracał.
Temu, który zabić go zamierzał… - wybaczył,
Bo w nim skruchę i dobroć zobaczył.
Był jak magnez, do siebie przyciągał,
Pomagał, leczył i rękę wyciągał.
Wielki Papież całego świata
Służył nam przez długie, ciężkie lata.
Każdy w sercu teraz go nosi,
Do wspólnych, pięknych chwil się odnosi.
Jan Paweł II – Papież – Polak jedyny
Dziś wspominają go wszystkie rodziny.

Julia Grzesiuk, kl. VI

Papież Wspaniały
To było tak…
W małym miasteczku Wadowice wychowali Karola rodzice.
Pieluchy i te sprawy, Karol lubił zabawy.
Gdy miał lat 10 zmarła mu mama, a potem brat.
W 1942 roku na księdza postanowił iść,
Sutanna za duża, ale w sumie była git.
Niedługo potem stał się papieżem, nie, no ja w to nie wierzę.
Lubił podróżować po świecie i miłował każde dziecię.
Wieloma językami władał, dlatego z każdym się dogadał.
Papieżem był wspaniałym i przez każdego uwielbianym.

Paulina Jaworska, Paulina Dudzińska, Karol Wardak., kl. III G

Drogi Ojcze
Drogi Janie Pawle Święty,
Tyś jak gwiazda prowadząca nas przez życie,
Tyś nam jak ojciec,
Ty nas ciągle całym sercem kochasz.

Ty się troszczysz o nas,
Ty się modlisz za nas,
Ty się za nami wstawiasz
Ty serce swoje oddałeś za nas.

Jesteś dla nas przykładem
Dzieci ciągle chcą Cię słuchać,
Nigdy nie wątpisz w ludzi,
Chcesz nam pomóc, Janie Pawle II.

Ty w górach często byłeś,
Blisko swojego kochanego Boga,
Wierzyłeś w Niego bardziej, wierzyłeś
W Jego miłość do ludzi.

Ty modliłeś się za wszystkich cierpiących,
Chciałeś im pomóc zrozumieć sens bólu.
My Cię kochamy z całego serca,
Chcemy być blisko Ciebie.

Klaudia Duńska, kl. I G

Mój drogi Janie,
Ty ludziom dobrze doradzałeś,
Zawsze byłeś
Otwarty – niczym Bóg.

Zawsze pomagałeś w potrzebie,
Czy to dorosłym, czy to dzieciom.
Nigdy wsparcia nie odmawiałeś
Siebie wszystkim – jak Bóg – dawałeś.

Jesteś dobrym przykładem,
Pokazywałeś, że uczciwą pracą
Można wszystko osiągnąć,
Tylko trzeba w siebie uwierzyć.

Maciej Grzechuła, kl. I G

Jan Paweł II
Za górami, za lasami
Mieszkał Paweł z biskupami.
Jeździł, zwiedzał i pomagał
Językami wieloma władał.
Nic dodać, nic ująć,
Ogólnie, podsumowując,
Był wspaniały, mądry, sprytny
To nasz patron wybitny.

Marek Średziński, kl. III G

Przyjaciel Boga i ludzi
Wcześnie stracił matkę,
Później ojca,
Ale się nie poddał,
Nie przestał wierzyć,
Umocnił swoją wiarę,
Stworzył więź z Bogiem.

Kochał sport,
Uwielbiał podróżować,
Umiał rozmawiać z młodzieżą,
Potrafił jej słuchać,
A dzieciom okazywał troskę.
Zawsze szukał kontaktu z ludźmi,
Chciał ich otoczyć opieką,
Podnosił na duchu.

Miał misję –
Wykonał ją.
Doprowadził ludzi do Boga,
Przybliżył Go nam wszystkim.

Jeździł w najdalsze zakątki świata,
By pomóc Boga znaleźć ludziom,
A wszyscy go słuchali
I do serca przyjmowali.

Zawsze z chęcią wracał do ojczyzny,
Nigdy o niej nie zapomniał,
Tak wiele dla niego znaczyła
W niej rozpoczął swą drogę
I w sercu ją głęboko trzymał.

Do końca swych dni walczył,
Nie tracił nadziei w ludzkie dobro,
Widział w nich coś więcej.
Wiedział, że trzeba w nich wierzyć,
Bo w każdym skrywa się miłość!

Gdy odszedł,
Zabiły dzwony,
Księga się zamknęła.
Do nieba poszedł przyjaciel Boga i ludzi.
Choć już nie wróci,
Na zawsze wpisał się w historię tego świata
Jako Jan Paweł II,
Wielki człowiek
Pozostający w naszych sercach do dziś
Przepełnionych żalem i cierpieniem po jego stracie,
Ale także potężną miłością
Do Boga,
Do ludzi,
Do naszego papieża – Karola Wojtyły.

Natalia Dowejko, kl. I G
Karol Wojtyła papieżem naszym był,
Dla niego z oczu leciały nam łzy,
On człowieka odmienić potrafił,
W serce każdego swą miłością trafił.

Karol Wojtyła kapłanem, gdy był młody został,
Od ludzi miłość szybko dostał.
Umiał przemówić, byś serce swe mógł zmienić,
I życie swoje przez to odmienić.

Człowiek był to niesamowity,
Skromny, uczciwy i pracowity.
Dla ludzi był to autorytet na ziemi,
Dlatego w niebie pojawił się wśród białych cieni.

Dobre dusze idą do nieba,
Dla Jana Pawła II właśnie tego było trzeba.
Ludzie do dziś go nie zapomnieli,
Do serc swoich go wzięli.

Wiktoria Bagińska, kl. VI

Jan Paweł II
Ty jesteś jak Ojciec,
Który się nami opiekuje,
Okazuje nam swoją
Miłość, dobroć i nadzieję.

Ty jesteś jak ten biały gołąb,
Który przypomina nam o niebie.
Jesteś wielki jak świat,
A Twoje wspomnienie w sercu każdy nosi,
I nigdy Cię nie zapomni.
Na pewno nie ja.

Gdy umarłeś miałam niewiele lat,
Nie zdążyłam Cię poznać,
Choć bardzo tego bym chciała.

Teraz Twój obraz wisi w moim pokoju na ścianie.
Codziennie patrzę w Twoje oczy,
Jakbym je widziała naprawdę.
Sercem całym Cię kocham,
Tak jak Ty nas. Jesteś naszym
Opiekunem. Mam takie wrażenie,
Że jesteś blisko nas.
Świat stał się inny,
Kiedy wszyscy się dowiedzieli
O Twoim odejściu. Gdy zabiły dzwony,
Poczuliśmy smutek i zmartwienie.
Chociaż minęło już kilka lat,
Jesteś ciągle niezapomniany w naszych sercach.

Wiktoria Grzesiuk, kl. I G

Wielki człowiek, wielkie czyny
Wielki duchem, wielki sercem
Wierzą chłopcy i dziewczyny.

To nasz Ojciec, złóżmy pokłon
I modlitwę złóżmy co dzień
I o nasze prośmy zdrowie.
Wierzy jeden, wierzy drugi
Bo jest wielki Jan Paweł II.
To dla niego śpiewa kos,
Encyklik pozostawił stos.
Rozsiał miłość i nadzieję
Teraz z nieba się do nas śmieje.

Bóg Go wziął do siebie,
By mógł wstawić się za Ciebie.
Tęskni naród, cały świat
Wznieśmy w niebo wielki kwiat.
I modlitwą łączmy się
Bo nasz papież z nami jest.
Tęsknią góry i pobocze
Już stopami swymi ich nie łaskocze.
I kajaki zasmucone
Patrzą ciągle w Jego stronę.
I ta „Barka” ciągle brzmi,
Umilając smutne dni.

Siedzi Lolek z Trójcą Świętą
Wyznaczają drogę krętą
Po krakowskie kremóweczki
Brudzące podbródeczki.

W trudnych chwilach, w ciężkiej doli
Papież Polak nam pomoże
Dzięki wielkie Panie Boże.

Edyta Konstantynowicz, rodzic

Czytaj e-wydanie
">kliknij
Problem z założeniem profilu? Potrzebujesz porady, jak napisać tekst? Napisz do mnie. Pomogę: Igor Hrywna