Nowa twarz w mieście

Waldemar Kwiecień prowadzi własną działalność od 1989 roku ale jak mówi, nie zostaje się złotnikiem z dnia na dzień. Z zawodem tym związany jest od 1981 roku, kiedy to został przyjęty w charakterze ucznia do znakomitej, znanej i uznanej Pracowni Złotniczej Stanisława Syrzyckiego w Warszawie na Nowym Świecie. 




— Tam uczyłem się i pracowałem aż do wspomnianego roku 1989 kiedy to podjąłem decyzję o prowadzeniu własnej pracowni. Teraz prowadzę ją w Kętrzynie.
Pan Waldemar zajmuje się w naszym mieście przetwórstwem metali szlachetnych, czyli w praktyce wykonywaniem biżuterii ze złota i srebra oraz ich naprawą. 
— Przedmioty wykonuję od podstaw w porozumieniu z klientem. To on ma pomysł, a ja staram się mu sprostać. Wykonuję obrączki, pierścionki, kolczyki, zawieszki, bransoletki, łańcuszki, jednym słowem wszystko co można wykonać z metali szlachetnych jakimi są złoto i srebro. Ostatnio popularnością cieszą się pierścionki zaręczynowe z brylantem. Sporo czasu poświęcam naprawom biżuterii, która wykonywana w obecnych technologiach szybko ulega zużyciu.



Złotnik ma bardzo proste wytłumaczenie na to, dlaczego zrezygnował z życia w Warszawie i przeniósł się na Mazury do Kętrzyna.

— Od zawsze zakochany jestem w Mazurach. Tu jako młodzieniec spędziłem swoje pierwsze wakacje, tu też w późniejszym okresie przyjeżdżałem na urlopy. I tak zrodził się pomysł, by tu zamieszkać. Warszawa moim zdaniem nie jest ani dobrym miejscem do mieszkania, ani prowadzenia działalności gospodarczej: wieczna pogoń, korki, hałas, tłumy, ciągły brak czasu - oto z czym kojarzy mi się stolica. 
Nasz rozmówca uważa, że na Mazurach życie toczy się w innym tempie, bardziej przyjaznym człowiekowi. Kętrzyn z wielu względów wydawał mu się bardzo atrakcyjny na kontynuowanie działalności i jak twierdzi, nie zawiódł się.
Czy Kętrzyn jest miejscem, gdzie złotnik może rozwijać swoją profesję?


— Zdecydowanie tak. Klienci są bardzo pomysłowi i twórczy. Inspirują mnie do pracy. Swoją przyszłość zawodową wiążę z Kętrzynem. To miasto przyjęło mnie bardzo serdecznie, tu nadal chcę się rozwijać. W jaki sposób? Na to jeszcze zbyt wcześnie, by o tym mówić — kończy nasz rozmówca.
Roman Kmicic