Nie zachęcajmy dzieci do biegania, po prostu przestańmy je zniechęcać

Codziennie możemy usłyszeć: nie biegaj bo się spocisz, nie biegaj, bo się zmęczysz, nie biegaj, bo się pobrudzisz. Słyszałem nawet uwagę, za którą przydzieliłbym Oskara – „nie biegaj, bo będziesz musiał się znowu kąpać”.
Te systematycznie powtarzane polecenia w sposób trwały kodują się w cyklu rozwojowym, tworząc fundamenty zaniku aktywności ruchowej. A dziecko ma zaprogramowany genetyczny mechanizm odporności na wysiłek, wiotkość i łatwość upadku, które chronią je przed obawami rodziców. Ma zdolność do samoregulacji intensywności wysiłku. Zdecydowanie szybciej reaguje na zmęczenie niż dorosły. Zatrzymuje się, przechodzi do marszu. Jego metabolizm jest na najwyższym w życiu poziomie. Przyswajalność tlenu w układzie mięśniowym nigdy nie będzie lepsza, posiada największe w życiu VO max. Jego biegający rodzice przy takich wartościach spokojnie rywalizowaliby z Kenijczykami.

W ciągu tygodnia bez problemu wytrzymuje 20 godzin wysiłku. Ograniczanie tej formy to zubożenie jego rozwoju. Z aktywnością dziecka, nie dzieci maja problem, problem mają niektórzy rodzice. Ich 5-letnie pociechy w tym okresie osiągają apogeum motoryczne, za którym nie mogą nadążyć. Wiele lat temu to aktywne podwórko tworzyło naturalną formę ruchu, teraz go nie ma za oknem.

Dzieci w tym wieku do szczęścia nie potrzebują ogromnej ilości zabawek, one szybko nudzą. Potrzebują „dzikości” podwórkowej aktywności. To buduje solidne zdrowotne fundamenty. Nie mamy czasu, czasami umiejętności czy chęci, boimy się o spuszczone z oczu pociechy. Sprawdzone stowarzyszenia na pewno nam pomogą okiełznać motoryczne apogeum. To tez jest czas, aby aktywność pozwoliła zauważyć wcześniej problemy motoryczne czy dysfunkcje zdrowotne. A wiadomo, im szybciej, tym lepiej.
Kiedy nasz 5-latek ma 10 lat osiąga możliwości przyswajania wielu motorycznych umiejętności jednocześnie. Jego plastyczność w układzie nerwowym to zjawiskowe spektrum doskonałości. To doskonałość motoryczna, która nigdy nie wróci. Właśnie w tym wieku wzorce w aktywności fizycznej są najważniejsze. Rodzice, nauczyciele wychowania fizycznego, trenerzy, to Ci którzy swoim przykładem zarażą. Warunek - sami muszą o nią dbać. Niech tylko pamiętają o najważniejszej zasadzie: bawimy się, nie trenujemy, szkolimy, a nie stawiamy przed dzieckiem wygórowane, ambicjonalne cele.

Dziecko w tym wieku bez problemu pokona dystans kilku kilometrów, nie zauważywszy nawet, kiedy to się stało, pod warunkiem, że my będziemy biegali z nim, a nie ono z nami. Niech podyktuje nam swoje zasady i warunki. Możemy dużo zyskać albo wszystko stracić zapominając o tym. Nieuchronnie zbliża się okres intensywnego wzrostu i aktywność zanika spontanicznie, pojawiają się inne wyzwania na horyzoncie. Trzeba umieć je pogodzić. Dzieci mają zdecydowanie większe możliwości do pokonywania w rywalizacji dłuższych dystansów niż odcinków krótkich, które kumulują szybko zmęczenie i źle rokują na późniejszą rywalizację. Postarajmy się, aby nasze dzieci bawiły się bieganiem, nie wchodziły zbyt szybko w trening. Sport to nie tylko wynik, to codzienna dbałość o zdrowie. Bolesne siniaki w trakcie zdobywania sprawności są mniej groźne niż brak sprawności. Jak pytasz, czy pies się wybiegał, to spytaj o to samo dziecko. ☺

Za tydzień - Jak jesteś młody, biegaj na czas, potem….

Paweł Hofman, trener lekkiej atletyki