Tradycja oraz historia łowiectwa sięga czasów państwa feudalnego w średniowiecznej Polsce. Prawo do polowania na duże gatunki zwierząt było traktowane jako łaska, nagroda i przywilej. Rozkwit łowiectwa w Polsce przypada na okres XVI i XVII wieku. W tym czasie polowania uznawano za zajęcie godne prawdziwego mężczyzny. Pomimo zmniejszających się powierzchni lasów oraz ilości zwierzyny grubej, polowania nadal stanowiły ulubiona rozrywkę szlachty.

— Od stuleci łowiectwo było ściśle związane z naszym życiem, a przez wieki wykształcono tradycje, zasady, a nawet słownictwo łowieckie — tłumaczy Norbert Bejnarowicz, prezes Koła Łowieckiego "Mazury".— Ma ono długą i barwną historię. Czasy się jednak zmieniają, zmienia się społeczeństwo i elementy z nim związane. Tak samo zmianie ulega obraz myśliwych. Ten portret, przez niektórych utożsamiany jest z okrucieństwem, zabijaniem, brakiem poszanowania dla zwierzyny i przyrody. Tudzież wyłania się obraz inny – człowieka pielęgnującego zwyczaje, dbającego o integracje swojej społeczności, a przede wszystkim przykładającego wielką wagę do dbałości o ojczystą przyrodę i jej zasoby w tym – wbrew pozorom – troska się o zwierzynę tam żyjącą.

Obecnie uważa się łowiectwo, za naukę i sposób na gospodarowanie populacjami zwierzyny oraz tzw. biotopem czyli ich środowiskiem naturalnym. Mówi się o łowiectwie jako o formie ochrony przyrody, która ma na celu dostosowywanie liczby populacji do środowiska, które z biegiem lat jest zmniejszane przez ingerencję człowieka.

— Cel myślistwa to nie tylko zmniejszanie populacji, to również dokarmianie zwierząt, dosadzanie odpowiednich gatunków drzew, które stanowią pokarm oraz schronienie — tłumaczy Lechosław Woliński, prezes Koła Łowieckiego Żbik. — Dodatkowo Naszym zadaniem jest kontakt z leśnikami oraz rolnikami. Rozmawiamy dowiadujemy się gdzie zwierzyna dokonuje największych spustoszeń. Utrzymujemy populację na poziomie, który nie zagraża wyginięciu gatunku oraz nie stwarza zagrożenia nadmiernego rozrostu.

— Cały czas staramy się zmieniać obraz myśliwego w naszym społeczeństwie — mówi Norbert Bejnarowicz, Prezes Koła Łowieckiego „Mazury” w Węgorzewie, przewodniczący Komisji Kultury, Etyki i Edukacji Ekologicznej Okręgowej Rady Łowieckiej w Suwałkach.— Organizujemy festiwale kultury łowieckiej, wystawy, konkursy dla dzieci i młodzieży, jesteśmy w szkołach, promujemy zdrową żywność, jaką jest nasza dziczyzna. Współpracujemy z rolnikami, dokarmiamy zwierzynę w okresie niedostatecznej ilości pokarmu, budujemy paśniki, uprawiamy poletka łowieckie, z których produkcja przeznaczona jest wyłącznie dla zwierzyny.

To ludzie, którzy mówią o myśliwych jako o "rzeźnikach", a o samy procederze jako o "najohydniejszym czynie, którego może dopuścić się człowiek". Padają historie z polowań: grono myśliwych bawi się przy ognisku, nad płomieniem piecze się młody dzik, w tle leży siedem innych z którymi myśliwi robią sobie zdjęcia. Fotografie uśmiechniętych łowczych z ich ofiarami trafią na portale społecznościowe. Czy tak wygląda szacunek dla upolowanej zwierzyny?

— Środowisko myśliwych jest zdeprawowane i korzysta z niezasłużonych przywilejów —mówi Rafał Gaweł założyciel ruchu Ludzie Przeciw Myśliwym.— Pochodzę z Węgorzewa i idea ruchu narodziła się właśnie tutaj, teraz działamy na skalę ogólnokrajową. Tym co pchnęło mnie do założenia ruchu był incydent z mojej młodości. Moja rodzina miała lecznicę zwierząt w Węgorzewie, obok lecznicy chore zwierzęta odbywały kwarantannę, a gdzieś nieopodal latał mój pies – seter szkocki. Myśliwi wracający z polowania podjechali pod lecznice i zastrzelili psa. Według ich, stanowił zagrożenie. Arron był bardzo łagodny i przyjaźnie nastawiony.

Każde stado ma czarną owcę

—Z pewnością ciężko jest zrozumieć to, w jaki sposób można jednocześnie okazywać troskę i deklarować miłość do dzikich zwierząt i jednocześnie odbierać im życie — Norbert Bejnarowicz, sekretarz Koła Łowieckiego „Mazury” w Węgorzewie.— Ważne jest, aby rozróżniać dobro populacji od krzywdy osobniczej. Krzywda ta jest jednak niezbędna dla zachowania zdrowej, zbalansowanej i adekwatnej struktury i liczebności populacyjnej, która wynika z pojemności terenu, który populacja ta zajmuje. Proszę zwrócić uwagę, że gospodarka łowiecka jest nauką akademicką wykładaną na uniwersytetach.

— Trzeba podkreślić, że myślistwo to nie sport — dodaje prezes Koła Łowieckiego Żbik.

— Cywilizacja doprowadziła nas do takiego momentu jak teraz — kontynuuje Norbert Bejnarowicz. — Kiedy roku temu populacja dzików osiągnęła apogeum, to nie myśliwi wychodzili na drogi protestować. To byli ludzie, którzy z powodu szkód powodowanych przez zwierzynę łowną odczuwali bardzo duże straty w swojej gospodarce rolnej. A to jest tylko przypadek jednego regionu i tylko dzików!

Sprawa myślistwa nie dotyczy wyłącznie dwóch obozów. Pomiędzy stoją rolnicy. To oni co roku muszą borykać się ze stratami wyrządzanymi przez dziką zwierzynę poszukującą pożywienia na polach uprawnych oraz w okolicach ludzkich osad.

— Popieram działalność kół łowieckich bo nie wiadomo jak inaczej zaradzić szkodliwej działalności dzikiej zwierzyny, aniżeli przez odstrzał — wypowiada się Andrzej Deneka, właściciel gospodarstwa rolnego w Pawłowie. — Co roku tracę około 10% uprawy. Mniejszych szkód nie zgłasza się do kół łowieckich, a same odszkodowania są niewielkie. Uważam, że dzikie zwierzęta powinny być w lesie, a obecnie częściej widać je w miastach i na polach. Wina leży w dokarmianiu, to właśnie wywabiło zwierzęta z lasów. Obecna sytuacja zmusza myśliwych do ingerencji. Wyobraźmy sobie stado 20 jeleni w rzepaku, po dwóch, trzech dniach nic z niego nie zostaje.
(mm)


">kliknij
Problem z założeniem profilu? Potrzebujesz porady, jak napisać tekst? Napisz do mnie. Pomogę: Igor Hrywna