Serce syna bije w innym człowieku
2018-07-22 20:37:00(ost. akt: 2018-09-06 18:22:28)
zdjęcie jest tylko ilustracją do artykułu
Śmierć dziecka jest zawsze tragedią. Podjęcie decyzji o oddaniu jego narządów, wiążę się z ogromną traumą. Ale pani Teresa wie, że gdzieś w świecie są osoby, które dzięki jej synowi mogą żyć...
Darek miał 24 lata, gdy wyjechał z rodzinnego Olsztyna do Anglii. Był młody, zaradny i pracowity. Postanowił, że wyjedzie za granicę, żeby zarobić trochę pieniędzy. Chciał kupić mieszkanie.
Biedę znał zbyt dobrze, więc wiedział, że mając swój własny kąt może zacząć nowe życie i planować rodzinę. Już od dziecka widział, że jest inny... gorszy. Wychowywała go mama, bo ojciec odszedł jak Darek miał 4 lata. Poznał inną kobietę i z nią układał sobie życie. Przesyłał groszowe alimenty, jednak nie widywał się z synem, nie pamiętał o urodzinach i nie brał udziału w ważnych wydarzeniach z jego życia. Pani Teresa starała się ze wszystkich sił wychować syna na porządnego człowieka. Pracowała od rana do wieczora, żeby zarobić na wynajmowane mieszkanie, opłaty, jedzenie... Czasami udawało jej się odłożyć "parę groszy" na nowe spodnie czy kurtkę dla syna.
— Darek nigdy się nie skarżył, że nie ma markowych ciuchów czy butów — opowiada pani Teresa. — To był zawsze dobry chłopak. Mając jakieś 11 lat chodził ze mną sprzątać biura albo pomagał w koszeniu trawników. Nawet gdy ukończył szkołę średnią i zdał maturę, zawsze mówił do mnie "mamuś". Miał dobre słowo do mnie. do dziadków, zawsze chętnie pomagał sąsiadkom nosić zakupy... Uśmiechnięty, radosny blondyn z niebieskimi oczami. Nie sposób było go nie lubić i nie kochać — dodaje ze łzami.
Chłopak, żeby pomóc matce po skończeniu szkoły poszedł do pracy. Przez ponad dwa lata rozkładał towar na półkach w olsztyńskim markecie, potem przeniósł się na budowę. Zarabiał lepiej i był szczęśliwy, że mógł nie tylko pomóc mamie finansowo, ale zabrać ją nad morze.
— To był najpiękniejszy prezent — wspomina pani Teresa. — Spędziliśmy trzy dni w Gdańsku. Dużo rozmawialiśmy, zwiedzaliśmy. To wtedy Darek powiedział mi, że chce wyjechać do Anglii. Dość szybko znalazł pracę i pożegnał się ze mną. Miał być tam kilka lat, a potem planował wrócić do kraju, kupić dom i założyć rodzinę. Zawsze podkreślał, że chciałby mieć więcej niż jedno dziecko, bo sam był jedynakiem...
Przed wyjazdem nauczył panią Teresę obsługi komputera. Cały czas mieli ze sobą kontakt. Syn radził sobie w obcym kraju dobrze, znalazł grupę znajomych i był zadowolony z pracy. Po 4 miesiącach przyjechał do domu na Boże Narodzenie. Po tygodniowym pobycie w domu chłopak musiał wracać do pracy. To było ich ostatnie spotkanie.
— Pamiętam, że podczas wieczerzy wigilijnej rozmawialiśmy o wypadkach, o tym, że ludzie giną, że na niektóre choroby nie ma lekarstwa... Zaczęliśmy rozmawiać też o przeszczepach... wtedy Darek powiedział, że przy jednej z akcji krwiodawczej podpisał zgodę na pobranie narządów — opowiada pani Teresa. — Pochwaliłam jego postawę, że przecież w grobie nikomu nie są potrzebne narządy, a przecież mogą uratować czyjeś życie.
Kobieta nie miała pojęcia, że już niedługo sama znajdzie się w sytuacji, o której nawet w złych snach nie śniła. W marcu zadzwonił do niej ktoś z obcego, angielskiego numeru. Odebrała, i usłyszała w słuchawce, że jej syn miał wypadek i jest w stanie krytycznym. Sąsiedzi pomogli jej kupić bilet, zawieźli na lotnisko, a w Anglii mieli czekać na nią znajomi syna. Prosto z lotniska zawieźli ją do szpitala.
— Wszystko pamiętam jak przez mgłę. Siedziałam przy Darku, trzymałam go za rękę i modliłam się do Boga, żeby nie odbierał mi dziecka — mówi płacząc. — Patrzyłam na aparaturę, na lekarzy i nie wiedziałam co się dzieje. Lekarze próbowali ze mną rozmawiać, jednak ja nie rozumiałam, co do mnie mówią. Po dwóch dniach przyszedł do mnie ordynator z polskim lekarzem i powiedzieli, że mózg mojego syna nie pracuje, że tylko aparatura podtrzymuje jego czynności życiowe. I wtedy padły słowa, że chcą pobrać organy Darka dla innych osób... Zemdlałam.
— Wszystko pamiętam jak przez mgłę. Siedziałam przy Darku, trzymałam go za rękę i modliłam się do Boga, żeby nie odbierał mi dziecka — mówi płacząc. — Patrzyłam na aparaturę, na lekarzy i nie wiedziałam co się dzieje. Lekarze próbowali ze mną rozmawiać, jednak ja nie rozumiałam, co do mnie mówią. Po dwóch dniach przyszedł do mnie ordynator z polskim lekarzem i powiedzieli, że mózg mojego syna nie pracuje, że tylko aparatura podtrzymuje jego czynności życiowe. I wtedy padły słowa, że chcą pobrać organy Darka dla innych osób... Zemdlałam.
Pani Teresa nie wyrażała zgody na pobranie narządów. W żalu i bólu nie chciała rozmawiać z nikim. Rozpaczliwie trzymała syna za ręce i mówiła do niego. Opowiadała mu o tym co widzi za oknem, o tym co było i co jeszcze przed nimi.
— Pielęgniarka przyniosła mi rzeczy Darka do zabrania... Dotykając jego ubrań wspominałam chwile z nim spędzone i przypomniały mi się jego słowa, że podpisał zgodę, że chce być dawcą. Teraz gdzieś w Anglii żyją osoby, które mają serce, nerki i inne narządy mojego syna — płacze matka. — Pociesza mnie myśl, że on tak naprawdę nie umarł... Urnę z prochami syna przywiozłam do Olsztyna.
— Pielęgniarka przyniosła mi rzeczy Darka do zabrania... Dotykając jego ubrań wspominałam chwile z nim spędzone i przypomniały mi się jego słowa, że podpisał zgodę, że chce być dawcą. Teraz gdzieś w Anglii żyją osoby, które mają serce, nerki i inne narządy mojego syna — płacze matka. — Pociesza mnie myśl, że on tak naprawdę nie umarł... Urnę z prochami syna przywiozłam do Olsztyna.
Każdy musi umrzeć. Dla mnie śmierć jest niczym, śmierć jest snem. Tłumaczę to sobie jeszcze tak: miałem ukochane miejsce w świecie – Wyspy Zielonego Przylądka. Ukochane było dawno temu, kiedy nie było tam tych wszystkich hoteli, tłumu turystów, hucznych imprez, a ja mogłem łowić ryby. Ale mnie na tych Wyspach nie ma. Nie żyję tam, nie żyję i już. To samo dotyczy innych miejsc na świecie. I naturalną koleją rzeczy kiedyś nie będzie mnie też tu.
Odwiedzam go codziennie, zapalam znicze i patrzę na jego zdjęcie. Wierzę, że kiedy przyjdzie czas spotkamy się tam na górze... W każdym kącie mieszkania napotykam się na drobiazgi pozostawione czy też podarowane mi przez syna. I choć minął już ponad rok, trudno mi pogodzić się ze śmiercią syna. Świadomość, że Darek uratował innych ludzi daje mi siłę. Sama też wyraziłam zgodę na pobranie narządów. Noszę ją zawsze w portfelu.
jk
Komentarze (14) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Zaloguj się lub wejdź przez
-
-
-
-
-
Pokaż wszystkie komentarze (14)Czytam razem z żoną #2541532 | 83.6.*.* 22 lip 2018 21:56
i płaczemy jak bobry.Nawet nie wiemy co powiedzieć.Zarówno pani , Pani Tereso jak i Śp. Pani syn Darek jesteście wzorcowymi przykładami ematii. Jestem katolikiem i wiem, że spotkacie się kiedyś w lepszym Świecie. :-((
Ocena komentarza: warty uwagi (40) odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (2)
Matka #2541634 | 178.42.*.* 23 lip 2018 07:33
Czytając opowieść pani Teresy , nie mogę opanować łez! Dlaczego życie jest tak okrutne? Dlaczego tacy dobrzy ludzie , jakim był syn Darek , odchodzą z tego świata? To niesprawiedliwe i okrutne! Mam syna , kocham go nad życie , kiedyś też bym go straciła , nie wyobrażam sobie tego ! Pani Tereniu, jest pani dzielną kobietą ! Życzę dużo siły i wytrwałości, ściskam serdecznie!
Ocena komentarza: warty uwagi (32) odpowiedz na ten komentarz
Dorka #2541514 | 94.254.*.* 22 lip 2018 21:30
Strasznie mi przykro
Ocena komentarza: warty uwagi (20) odpowiedz na ten komentarz
Czytelnik #2541593 | 88.156.*.* 23 lip 2018 00:51
Jest mi bardzo przykro . Szkoda ze życie bywa często w stosunku dobrych ludzi takie okrutne . Tego nie rozumiem . Przykry los .
Ocena komentarza: warty uwagi (12) odpowiedz na ten komentarz
Cóż... #2541594 | 89.228.*.* 23 lip 2018 00:57
Znam 5 osób, które żyją, chociaż konsylium lekarzy uznało, że nastąpiła śmierć mózgu i naciskali na rodzinę, żeby wyraziła zgodę na pobranie narządów. Jedna osoba leżąc w Elblągu w specjalistycznym szpitalu zapamiętała grono lekarzy stojących nad łóżkiem i "dzielących" gdzie pójdzie nerka, a gdzie części gałki ocznej... Nie są to osoby pełnosprawne, mózg rzeczywiście był uszkodzony, ktoś jeździ na wózku, ktoś chodzi o kulach, ktoś zdany jest na łaskę najbliższej rodziny, ale mózg się zregenerował na tyle, że są to osoby świadome, myślące, jedna osoba jest umysłowo upośledzona względem tego, co było wcześniej. ktoś mógłby powiedzieć- co to za życie, lepiej by umarli, ktoś inny by przeżył na ich narządach. Ale czy życie ludzi po przeszczepach jest tez cukierkowe? Do końca życia na tabletkach, o tym sie głośno nie mówi, ale np. przeszczepiona nerka wytrzymuje góra 8 lat, potem chory znów musi mieć przeszczep albo znów jeździ na dializy- a więc co- czekamy, aż znów ktoś będzie miał wypadek, żeby kolejną nerkę na 7-8 lat dostać? A dlaczego gdy ktoś ginie w wypadku na ulicy to narządów nie przeszczepiają? Bo one się już nie nadają, krew przestała krążyć, narząd umarł. Nadają się tylko te, które pracują w człowieku w szpitalu, podłączonym do aparatury, krew jeszcze krąży, lekarze naciskają, rodzina się zgadza, wycinają wszystko po kolei, na końcu serce, a wszystko na lekach zwiotczających, bo w naszym prawie zwłokom na papierze nie można podać leków przeciwbólowych, tylko zwiotczające mięśnie. Wycinają narządy, a ręce się ruszają, palce zaciskają, szczęki zaciskają... Jestem w bazie sprzeciwów, dopóki nie będzie stuprocentowej pewności, że mózg umarł, nadal będę w bazie, nie będzie mi kilka osób decydować za Pana Boga, czy już umarłam, choć bez papieru kilka minut wcześniej moja sytuacja była taka sama, a nadal na papierze żyłam...
Ocena komentarza: warty uwagi (10) odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (10)