Adrian z "Ucha prezesa", czyli kto? Rozmowa z Pawłem Koślikiem
2017-08-15 21:00:00(ost. akt: 2017-08-15 10:04:21)
Nie mógł zostać prezydentem w pierwszym odcinku, bo do roli w teatrze zapuścił brodę. Ale gdy już ją zgolił, raptem okazało się, że... jest Adrianem. Gdy prawdziwy prezydent Polski zawetował dwie ustawy o sądownictwie, wzruszył się. Z Pawłem Koślikiem rozmawia Ada Romanowska
— Dzień dobry, panie prezydencie.
— A dzień dobry! (śmiech) Wiele osób zwraca się do mnie w ten sposób.
— A dzień dobry! (śmiech) Wiele osób zwraca się do mnie w ten sposób.
— Nie spodziewał się pan takiego zwrotu akcji. Był pan na ustach całej Polski.
— Nawet na transparentach! Ktoś podesłał mi nawet zdjęcie z jakiejś manifestacji. Uśmiechnąłem się wtedy, bo nigdy bym nie pomyślał, że ludzie wpadną na taki pomysł. W „Uchu prezesa” rzeczywiście występuję jako Adrian, bo pani Basia cały czas zapomina mojego imienia. Mojego, czyli… imienia prezydenta Andrzeja.
— Nawet na transparentach! Ktoś podesłał mi nawet zdjęcie z jakiejś manifestacji. Uśmiechnąłem się wtedy, bo nigdy bym nie pomyślał, że ludzie wpadną na taki pomysł. W „Uchu prezesa” rzeczywiście występuję jako Adrian, bo pani Basia cały czas zapomina mojego imienia. Mojego, czyli… imienia prezydenta Andrzeja.
— Był pan na manifestacji?
— Raz. Ale powiem, że to nie moja bajka. Gdy jestem w domu to czuję, że pewne rzeczy trzeba zmieniać. Nie w smak mi są pewne sytuacje. Jednak na ulicy nie potrafię tego wykrzyczeć. Tłum jest kierowany przez kogoś, kto nadaje rytmu temu, co się dzieje. Rzuci jakieś hasło z mównicy i wszyscy je powtarzają. I gdy jestem w takim tłumie, mam trochę inne poglądy albo widzę coś inaczej. Tam nikt nie patrzy na jednostkę. Nie ma indywidualnego przesłania, ale zbiorowe. Dlatego to nie moja bajka.
— Raz. Ale powiem, że to nie moja bajka. Gdy jestem w domu to czuję, że pewne rzeczy trzeba zmieniać. Nie w smak mi są pewne sytuacje. Jednak na ulicy nie potrafię tego wykrzyczeć. Tłum jest kierowany przez kogoś, kto nadaje rytmu temu, co się dzieje. Rzuci jakieś hasło z mównicy i wszyscy je powtarzają. I gdy jestem w takim tłumie, mam trochę inne poglądy albo widzę coś inaczej. Tam nikt nie patrzy na jednostkę. Nie ma indywidualnego przesłania, ale zbiorowe. Dlatego to nie moja bajka.
— Ten tłum zauważył pana?
— Na ulicy w ogóle jestem rozpoznawalny. I czuję się z tym niezręcznie. Na manifestacji starałem się tak „boczkiem, boczkiem” przechodzić. Dwie osoby zwróciły na mnie uwagę, więc tym bardziej usuwałem się w cień. Nie chciałem być na widelcu. Chciałem brać w tym udział jako Paweł, a nie jako Adrian. Nie chciałem być wykorzystany politycznie.
— Na ulicy w ogóle jestem rozpoznawalny. I czuję się z tym niezręcznie. Na manifestacji starałem się tak „boczkiem, boczkiem” przechodzić. Dwie osoby zwróciły na mnie uwagę, więc tym bardziej usuwałem się w cień. Nie chciałem być na widelcu. Chciałem brać w tym udział jako Paweł, a nie jako Adrian. Nie chciałem być wykorzystany politycznie.
— Od razu poszłoby w świat: prezydent pikietuje.
— Byłem ostrożny, nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Jak ktoś mnie zaczepi w innych okolicznościach, bardzo proszę. Ja w ogóle polityczny nie jestem. Przyznam, że czasami na planie „Ucha” musiałem pytać, o co chodzi w tej scenie. I wtedy wszyscy mi wyjaśniali, bo ja nie miałem zielonego pojęcia.
— Byłem ostrożny, nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Jak ktoś mnie zaczepi w innych okolicznościach, bardzo proszę. Ja w ogóle polityczny nie jestem. Przyznam, że czasami na planie „Ucha” musiałem pytać, o co chodzi w tej scenie. I wtedy wszyscy mi wyjaśniali, bo ja nie miałem zielonego pojęcia.
— Manifestacja to była poważna sprawa. Adrian w hasłach trochę to rozluźnił.
— Też tak myślę. Wtedy to nie jest takie poważne, można wrzucić trochę na luz. Hasła z Adrianem były z przymrożeniem oka, ale wygłaszane z naciskiem na zmianę.
— Też tak myślę. Wtedy to nie jest takie poważne, można wrzucić trochę na luz. Hasła z Adrianem były z przymrożeniem oka, ale wygłaszane z naciskiem na zmianę.
— Prezydent w „Uchu” jest mało istotną postacią. Trochę nieporadną… Dlatego ludzie krzyczeli na ulicach „Adrian, wetuj!”.
— Kiedy w końcu się okazało, że Andrzej Duda zawetował dwie z trzech ustaw, wzruszyłem się. Bo prezydent naszego kraju był bardzo w cieniu i teraz trochę wybija się na niepodległość. I to jest fajne. Postanowiłem nagrać filmik i wrzucić na Facebooka. Nic nie mówiłem, po prostu pomachałem, pokazałem kciuk w górę i puściłem oko. I nie dlatego, że był nacisk ze strony ulicy. Zrobiłem to dlatego, że Andrzej Duda podjął właściwą decyzję. Byłem zadowolony z dwóch wet, więc postanowiłem to pokazać. I pokazałem kciuk.
— Kiedy w końcu się okazało, że Andrzej Duda zawetował dwie z trzech ustaw, wzruszyłem się. Bo prezydent naszego kraju był bardzo w cieniu i teraz trochę wybija się na niepodległość. I to jest fajne. Postanowiłem nagrać filmik i wrzucić na Facebooka. Nic nie mówiłem, po prostu pomachałem, pokazałem kciuk w górę i puściłem oko. I nie dlatego, że był nacisk ze strony ulicy. Zrobiłem to dlatego, że Andrzej Duda podjął właściwą decyzję. Byłem zadowolony z dwóch wet, więc postanowiłem to pokazać. I pokazałem kciuk.
— Trafił pan do „Ucha”, bo jest pan podobny do Andrzeja Dudy?
— Codziennie widzimy kogoś, kto jest podobny do kogoś. A to do znajomego, a to do jakiegoś aktora. Dużo osób mi mówiło, że jestem podobny do prezydenta, ale ja kompletnie tego nie widziałem. Zawsze się broniłem: „ja jestem inny, to nie ja!” Ale nie dało się od tego uciec. Robert Górski i Mikołaj Cieślak z Kabaretu Moralnego Niepokoju, których znam, też widzieli to podobieństwo. Mówili: „ty musisz koniecznie zagrać prezydenta!” A ja wtedy kompletnie nie miałem czasu. A oni mówili: „zrobimy fajny filmik, daj się namówić”. Na to ja: „ok, ale teraz noszę brodę”…
— Codziennie widzimy kogoś, kto jest podobny do kogoś. A to do znajomego, a to do jakiegoś aktora. Dużo osób mi mówiło, że jestem podobny do prezydenta, ale ja kompletnie tego nie widziałem. Zawsze się broniłem: „ja jestem inny, to nie ja!” Ale nie dało się od tego uciec. Robert Górski i Mikołaj Cieślak z Kabaretu Moralnego Niepokoju, których znam, też widzieli to podobieństwo. Mówili: „ty musisz koniecznie zagrać prezydenta!” A ja wtedy kompletnie nie miałem czasu. A oni mówili: „zrobimy fajny filmik, daj się namówić”. Na to ja: „ok, ale teraz noszę brodę”…
— Brodę można zgolić.
— Właśnie nie mogłem! Byłem tuż przed premierą spektaklu w teatrze, gdzie ta broda była bardzo potrzebna. Reżyser powiedział, że później mogę się ogolić, ale na początku muszę ją mieć. Była na plakatach, więc nie mogłem ot tak jej zgolić. I właśnie z powodu tej brody nie ma mnie w pierwszym odcinku. Od drugiego już ruszyło. Chociaż byłbym i w tym pierwszym już bez brody, ale kiedy go nagrywali, nie miałem czasu.
— Właśnie nie mogłem! Byłem tuż przed premierą spektaklu w teatrze, gdzie ta broda była bardzo potrzebna. Reżyser powiedział, że później mogę się ogolić, ale na początku muszę ją mieć. Była na plakatach, więc nie mogłem ot tak jej zgolić. I właśnie z powodu tej brody nie ma mnie w pierwszym odcinku. Od drugiego już ruszyło. Chociaż byłbym i w tym pierwszym już bez brody, ale kiedy go nagrywali, nie miałem czasu.
— Pal licho z brodą. Dostał pan tę rolę przez znajomości!
— A pewnie że tak! Występowałem ze swoim kabaretem Na Końcu Świata. Zdarzały się też wspólne skecze z Kabaretem Moralnego Niepokoju. Poznaliśmy swoje możliwości: kto jak wygląda i jakie ma poczucie humoru. No i wyszło, że… trafiłem do „Ucha” po znajomości. Ale jakby oni mieli robić casting, to przecież zwariowaliby! A skoro stwierdzili, że ja doskonale pasuję, więc po co mieli szukać wiatru w polu? Chłopaki wcale nie byli mi winni żadnej przysługi. Nie było tak: zagrasz, co to albo tamto. Po prostu pasuję.
— A pewnie że tak! Występowałem ze swoim kabaretem Na Końcu Świata. Zdarzały się też wspólne skecze z Kabaretem Moralnego Niepokoju. Poznaliśmy swoje możliwości: kto jak wygląda i jakie ma poczucie humoru. No i wyszło, że… trafiłem do „Ucha” po znajomości. Ale jakby oni mieli robić casting, to przecież zwariowaliby! A skoro stwierdzili, że ja doskonale pasuję, więc po co mieli szukać wiatru w polu? Chłopaki wcale nie byli mi winni żadnej przysługi. Nie było tak: zagrasz, co to albo tamto. Po prostu pasuję.
— Gdy oglądałam „Ucho”, zastanawiałam się zawsze: jak ci aktorzy dają radę, jak nie pękają ze śmiechu…
— W naszym żargonie mówi się: jak oni się nie zagotują. Czasami zdarzają się sytuacje, że nie możemy wytrzymać ze śmiechu. Ale z reguły po prostu dobrze gramy. Bo to jest tak: im poważniej aktor gra komediową rolę, tym jest bardziej śmieszny. To nie ja mam się dobrze bawić, ale widz ma się zwijać ze śmiechu.
— W naszym żargonie mówi się: jak oni się nie zagotują. Czasami zdarzają się sytuacje, że nie możemy wytrzymać ze śmiechu. Ale z reguły po prostu dobrze gramy. Bo to jest tak: im poważniej aktor gra komediową rolę, tym jest bardziej śmieszny. To nie ja mam się dobrze bawić, ale widz ma się zwijać ze śmiechu.
— Ale wszyscy jesteśmy ludźmi, a wy „tworzycie polską rzeczywistość”.
— No właśnie, i dlatego czasami pękamy, gotujemy się. Kamera staje, my musimy się uspokoić, co nie zawsze jest łatwe i lecimy dalej. Ale to jest fajne. Do takiej pracy chodzi się z przyjemnością.
— No właśnie, i dlatego czasami pękamy, gotujemy się. Kamera staje, my musimy się uspokoić, co nie zawsze jest łatwe i lecimy dalej. Ale to jest fajne. Do takiej pracy chodzi się z przyjemnością.
— Ale do gabinetu prezesa nigdy pan nie wszedł. Może po wecie to się zmieni?
— Może… W ogóle w „Uchu” cały czas coś się dzieje, pojawiają się nowe postaci, więc akcja nabiera koloru.
— Może… W ogóle w „Uchu” cały czas coś się dzieje, pojawiają się nowe postaci, więc akcja nabiera koloru.
— Dla mnie to zawsze jaskrawe kolory!
— Nikt nie spodziewał się, że to odniesie aż taki sukces! Jasne, to może i nośny temat, ale rynek ma swoje prawa. Ludzie rozmawiają o polityce, często z niej żartują, ale to nie znaczy, że to dobrze wypadnie na ekranie. Dlatego zastanawialiśmy się, czy forma wypali, czy nie przesadzimy. Łatwo przegiąć, a odgiąć już trudniej. Po pierwszym odcinku pojawiały się różne komentarze. Były też takie, że to jest śmieszne, ale jednocześnie przerażające.
— Nikt nie spodziewał się, że to odniesie aż taki sukces! Jasne, to może i nośny temat, ale rynek ma swoje prawa. Ludzie rozmawiają o polityce, często z niej żartują, ale to nie znaczy, że to dobrze wypadnie na ekranie. Dlatego zastanawialiśmy się, czy forma wypali, czy nie przesadzimy. Łatwo przegiąć, a odgiąć już trudniej. Po pierwszym odcinku pojawiały się różne komentarze. Były też takie, że to jest śmieszne, ale jednocześnie przerażające.
— Ktoś z rządu komentował?
— Broń boże! Nikt nic nie mówił, nikt nie groził palcem. Ale kto by nie rządził, zawsze będzie miał do czynienia z satyrą. Od lat tak jest, że żartujemy z polityki. Tak było za czasów Peerelu, tak było za czasów Platformy Obywatelskiej. Robert Górski kiedyś przygotował cykl skeczy politycznych właśnie za czasów poprzedniego rządu. Doszły go nawet słuchy, że „góra” się śmiała.
— Broń boże! Nikt nic nie mówił, nikt nie groził palcem. Ale kto by nie rządził, zawsze będzie miał do czynienia z satyrą. Od lat tak jest, że żartujemy z polityki. Tak było za czasów Peerelu, tak było za czasów Platformy Obywatelskiej. Robert Górski kiedyś przygotował cykl skeczy politycznych właśnie za czasów poprzedniego rządu. Doszły go nawet słuchy, że „góra” się śmiała.
— Ale jedna rola panu nie wypaliła. Podobno dlatego, że gra pan w „Uchu”…
— Miałem iść na casting, ale doradzono mi, żebym jednak nie szedł, bo i tak nic z tego nie będzie. Właśnie z tego tytułu, że gram w „Uchu”. Ale nie, że gram taką rolę, tylko, że to niewygodne politycznie. I przypuszczam, że osoba, która odradzała mi udział w castingu, tak właśnie myślała.
— Miałem iść na casting, ale doradzono mi, żebym jednak nie szedł, bo i tak nic z tego nie będzie. Właśnie z tego tytułu, że gram w „Uchu”. Ale nie, że gram taką rolę, tylko, że to niewygodne politycznie. I przypuszczam, że osoba, która odradzała mi udział w castingu, tak właśnie myślała.
— Rola Adriana aż tak szufladkuje?
— Mam nadzieję tak się nie stanie! Jestem apolitycznie nastawiony, robię swoją pracę i trzymam kciuki, że będę aktorem, a nie Adrianem. To moja praca, lubię ją i z tego, co słyszę, dobrze ją wykonuję. I tego się trzymam.
— Mam nadzieję tak się nie stanie! Jestem apolitycznie nastawiony, robię swoją pracę i trzymam kciuki, że będę aktorem, a nie Adrianem. To moja praca, lubię ją i z tego, co słyszę, dobrze ją wykonuję. I tego się trzymam.
— Lubimy śmiać się z polityków. Tak już mamy.
— A ja lubię śmiać się jeszcze z małych rzeczy. Gdy widzę coś fajnego na ulicy, uśmiecham się właśnie. W tramwaju, w autobusie — czasami nie sposób się nie uśmiechnąć.
— A ja lubię śmiać się jeszcze z małych rzeczy. Gdy widzę coś fajnego na ulicy, uśmiecham się właśnie. W tramwaju, w autobusie — czasami nie sposób się nie uśmiechnąć.
— Przed telewizorem zrywamy boki, ale w tramwaju jesteśmy cholernie smutnym narodem.
— Mamy nosy na kwintę, to prawda. Dlatego lubię uśmiechać się do ludzi tak po prostu. Tak „z głupia frant”.
— Mamy nosy na kwintę, to prawda. Dlatego lubię uśmiechać się do ludzi tak po prostu. Tak „z głupia frant”.
— Nie patrzą na pana jak na idiotę?
— A właśnie, że nie. Też się uśmiechają. I właśnie to bardzo lubię. Bo takie małe rzeczy budują wielkie przemiany społeczne! Świat się po prostu zmienia. Nie chcę, żeby to jakoś patetycznie zabrzmiało, ale czy nie warto być serdecznym dla drugiego człowieka? Po co się dąsać czy kocić. Wystarczy, że politycy to robią.
— A właśnie, że nie. Też się uśmiechają. I właśnie to bardzo lubię. Bo takie małe rzeczy budują wielkie przemiany społeczne! Świat się po prostu zmienia. Nie chcę, żeby to jakoś patetycznie zabrzmiało, ale czy nie warto być serdecznym dla drugiego człowieka? Po co się dąsać czy kocić. Wystarczy, że politycy to robią.
Komentarze (5) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Zaloguj się lub wejdź przez
warmiak #2312295 | 176.221.*.* 23 sie 2017 08:55
Do Trol warmiński: wypi.....aj na podlasie trollu!
odpowiedz na ten komentarz
lujys #2308264 | 89.228.*.* 16 sie 2017 12:00
te ucho prezesa to największy shit i bezbek od lat
odpowiedz na ten komentarz
don wasyl #2308198 | 213.162.*.* 16 sie 2017 09:27
Jak zwrocicie uwage kto jest wlascicielem gazety olsztynskiej jak i wiekszosci dziennikow regionalnych to ulozy sie wam to w logiczna calosc. Ordnung must sein.
Ocena komentarza: warty uwagi (1) odpowiedz na ten komentarz
trol warmiński #2308105 | 83.9.*.* 15 sie 2017 22:35
Ten tekst to zwykła propaganda niemiecka .No ale w dziedzinie propagandy to ten naród ma wybitne wzorce , wystarczy wspomnieć niejakiego Joachima G ...A nasze media całe w ich rękach .Dawno już oni zrozumieli , że wojnę dużo łatwiej wygrać kasą , niż czołgami ......
Ocena komentarza: poniżej poziomu (-2) odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (2)
trol warmiński #2308104 | 83.9.*.* 15 sie 2017 22:29
Komentarz nisko oceniony. Kliknij aby przeczytać. I co ? Wszystko wam się podoba? Te debilne teksty niedorobionego ucha prezesa też? Po drugim odcinku to nuda zwyczajna , i tyle w temacie , zwykły badziew.